بانی بزرگ، روانشناس مدیریت در روز یکشنبه تاریخ 11 آذر 1403 در بین جمعی از نودانشجویان پزشکی به صحبت درباره تاب­آوری و نحوه بهبود آن پرداخت. این نشست که در آمفی‌تئاتر دانشکده برگزار شد، وی اشاره کرد تاب­آوری جهت تداوم کار و بهبود کیفیت زندگی لازم است. در این بین درباره تجربیات دانشجویان صحبت شد و از آنها خواسته شد در صورت چالش با این موضوع با فرد متخصص به گفتمان بپردازند.

تاب‎‌آوری را می‌توان توانایی سازگاری با عوامل استرس‌زا و حفظ سلامت روانی در مواجهه با ناملایمات تعریف کرد. تاب‌آوری توانایی “بازگشت” به زندگی پس از تجربیات دشوار است. این توانایی شامل رفتارها، افکار و اعمالی است که می‌توان آن‌ها را یاد گرفت و در همه توسعه داد. افراد تاب‌آور می‌دانند که همه ما دارای نقاط قوتی هستیم که تا زمانی که مجبور به استفاده از آن‌ها نباشیم، از حضورشان مطلع نیستیم. مانند تمام مهارت‌ها هر چقدر بیشتر تاب‌آوری را تمرین کنیم بیشتر یاد می‌گیریم. هر چه بیشتر در مورد تاب آوری اطلاعات پیدا کنیم انعطاف پذیرتر می‌شویم. تا‌ب‌آوری می‌تواند از افراد در برابر اختلالاتی مانند افسردگی و اضطراب محافظت کند. تاب‌آوری همچنین می‌تواند به فرد کمک کند تا با چیزهایی که خطر ابتلا به بیماری‌های روانی را افزایش می‌دهند، مانند تروما یا ضربه‌های روحی مقابله کند. اگردانشجویی در ابتدای ورود  با مشکلات سلامت روان دست و پنجه نرم می‌کند، تاب‌آوری می‌تواند به وی کمک کند بهتر با آن کنار بیاید.

نیاز به ذکر است ورود به دانشگاه دوره حساسی از زندگی نودانشجویان است که نیاز به آموزش مهارت‌ها و توانمندی‌های زیادی در ابتدای ورود احساس می‌شود.